Czy Wiedźmin - Szpony i kły, to udany powrót? I tak i nie...
Według mnie ta książka narracyjnie i fabularnie jest słaba. Pewnie to dlatego, że przyzwyczaiłem się do stylu pisania Andrzeja Sapkowskiego. Pomimo to, uważam tą książkę za najwyżej przeciętną.
Jeśli chodzi o zgodność zbioru z sagą, to wierzę, że takową została zachowana, choć niektóre zdarzenia dzieją się w niemożliwym do określenia czasie. Fabuły nie ma tu praktycznie żadnej, a nawet jeśli, to jest poniżej poziomu z Zabójców królów.
Mimo tych wad, książka ma naprawdę wielką zaletę - dostaliśmy to, czego chcieli ludzie. Przez to, że opowiadania pisali fani, mamy rozwiązania tych wątków, których brakowało nam w sadze (relacje Triss i Lamberta, Geralt i Koral razem w walce).
I naprawdę perełką jest opowiadanie "Co dwie głowy...", w którym nie pojawia się Geralt, ale stosunki Triss i Lamberta i ich dogryzanie sobie są przedstawione lepiej, niż w grach. Na uznanie zasługują też opowiadania "Skała powinności" i "Bez wzajemności", bo na tle tego dziadostwa, są naprawdę niezłe. Niestety jednak byłem zawiedziony czytając pierwsze opowiadanie "Kres cudów", które wg.wielu ludzi jest najlepsze. Moim zdaniem to jest najgorsze co do tej pory przeczytałe(zostały mi w tym momencie 2 opowiadania). W ogóle koncepcja Geralta jako bohatera ratującego świat jest nędzne i dziecinne, bo Wiedźmin prezentuje wyższy poziom, niż chodziażby Harry Potter.
A tak podsumowując, to mam z tą książką problem i podchodziłem do niej z dystansem. Jak widać nie da się zastąpić Andrzeja Sapkowskiego, więc liczę, że jeszcze kiedyś powstaną książki osadzone w tym świecie, ale raczej pisane przez tego pana. I w ostatnim zdaniu muszę pogratulować Nadii Gąskek, Katarzynie Gielicz i Barbarze Szeląg fajnych pomysłów, no ale na ich przedstawienie było za mało miejsca, więc opowiadania zostały okrojone i wyszło jak wyszło. Mam nadzieję zobaczyć kiedyś te pomysły, ale zrealizowane w postaci 100-200 stronowych opowieści.