- Informacje
- Opisy z książek i gier
Dane z książek Sapkowskiego[]
Po przeciwnej stronie stołu zasiadał Henselt, król Kaedwen, biegając po uczestnikach narady małymi przenikliwymi oczami, błyszczącymi w brodatej jak u rozbójnika fizjonomii.
– Kto jeszcze ma synów?
– Ty, Henselt.
– Mój syn jest żonaty!
– Co nowego w Kaedwen? – spytała Yennefer, udając, że nie widzi, na co patrzy Geralt. – Twój król Henselt nadal traci siły i środki na ściganie Wiewiórek po lasach? Nadal myśli o karnej ekspedycji przeciw elfom z Dol Blathanna?
– Ocenę moralną akcji króla Henselta również zostawiam historykom – podjął Esterad. – Ale jednego spojrzenia na mapę wystarczy, by zobaczyć, że aneksją Północnej Marchii Henselt zagrodził Emhyrowi drogę do Doliny Pontaru. Zabezpieczył flankę Temerii. A także i wam, Redańczykom. Powinniście mu podziękować.
– Podziękowałem – mruknął Dijkstra. – Ale po cichu. W Tretogorze gościmy króla Demawenda z Aedirn. A Demawend ma dość sprecyzowaną ocenę moralną postępku Henselta. Zwykł był ją wyrażać w krótkich a dźwięcznych słowach.
W Aedirn zaś wieść o Brennie ku temu się przyczyniła, że zwaśnieni królowie Demawend i Henselt prawice sobie podali i wespół przeciw Nilfgaardowi wystąpili. Grupa Armii "Wschód", co pod wodzą diuka Ardala aep Dahy ku dolinie Pontaru maszerowała, czoła obu sprzymierzonym królom nie zdołała stawić.
Dane z gry GWINT: Wiedźmińska Gra Karciana[]
Wpis z Księgi Nagród[]
Zwój 1: Król Henselt nie miał miłej oku aparycji, nie brylował na salonach, nie imponował erudycją... Ale na polu bitwy czuł się jak ryba w wodzie.
Zwój 2: Henselt potrafił określić zasięg każdej katapulty co do centymetra. Przechadzał się między nimi jak dumny ojciec, poklepując czule kamienne pociski, gładząc napięte liny niby trubadur przebiegający palcami po strunach harfy...
Zwój 3: Gorzej, kiedy trzeba było przenieść uwagę z machin na ludzi. Z nimi bowiem Henseltowi ciężej było się porozumieć. Szybko wpadał w gniew... I długo się uspokajał.
Zwój 4: Dlatego, mimo niewątpliwego talentu do wojaczki, Henselt nie uczynił z Kaedwen potęgi. Nie potrafił zjednać sobie sojuszników ani przekuć zwycięstw w trwałe sukcesy. Ale nie przeszkadzało mu to zanadto. Walczył po to, by walczyć.
Skrzynia 1: Historia lubi płatać figle – czego Henselt jest dobitnym przykładem. Król Kaedwen lubił chełpić się swoją jurnością. Wypiwszy kilka kufelków, zdradzał rozmówcy konfidencjonalnym szeptem, iż spłodził dość bękartów, by obsadzić nimi wszystkie trony Północy – i kilka nilfgaardzkich prowincji. Ale jego jedyny prawowity potomek zginął na polowaniu i od tego czasu, mimo wielu prób i starań, Henseltowi nie udało się spłodzić następnego dziedzica. Złośliwi mówią, że to właśnie porażki w alkowie przyczyniają się do wybuchowego temperamentu króla...
Skrzynia 2: Henselt nie wygląda na króla. Małe, ruchliwe oczka, bulwiasty czerwony nos, krzaczasta broda... Ten opis pasuje bardziej do bandyty, niż monarchy jednego z najważniejszych królestw Północy. Być może właśnie dlatego Henselt nie rozstaje się z insygniami władczy. Masywny pas zdobiony srebrnymi wieżami, ważący piętnaście uncji łańcuch z litego złota, korona zwieńczona herbowym jednorożcem, szkarłatny, obszyty łasiczym futrem kaftan – wszystko to miało w zamierzeniu otoczyć go monarszym nimbem. Ale, jak zwykł mawiać z uśmiechem Foltest, obwieszony złotem wieprz pozostaje wieprzem.
Skrzynia 3: Henselt długo wzbraniał się przed przyjęciem na swój dwór czarodziejki. W końcu włączył do grona doradców Sabrinę Glevissig – ale nie po to bynajmniej, by zasięgać jej opinii. Traktował ją jako kolejne insygnium władzy, jak gronostajowy płaszcz czy berło; miała siedzieć i ładnie wyglądać. Ale Sabrina nie zamierzała milczeć: kiedy trzeba było, przekrzykiwała swego króla bądź uciszała go waląc pięściami w stół. W końcu wywalczyła sobie jego uznanie... Ale nigdy nie zapomniała zniewag i szyderstw, którymi ją przywitał. Lata później, kiedy nadarzyła się stosowna okazja, zdradziła go – za co zapłaciła najwyższą cenę.