- Informacje
III Wojna Północna – trzecia wojna między Nilfgaardem a Nordlingami.
Dowódcy[]
Nilfgaard[]
- Emhyr var Emreis – cesarz Nilfgaardu.
- marszałek polny Havart var Meohoen – naczelny dowódca sił zbrojnych.
- generał Morvran Voorhis – dowódca dywizji Alba, czołowy współpracownik cesarza.
- generał Mairwen Rhosyn – gubernator zawiadujący zajętą Temerią.
- generał var Attre
- generał lejtnant Harmon aep Groenekan
- generał lejtnant van Obreer
Królestwa Północy[]
- Radowid V Srogi – król Redanii, naczelny dowódca sił zbrojnych.
- Sigismund Dijkstra (opcjonalnie) – kanclerz Redanii, który doszedł do władzy w imię zamachu stanu.
- konetabl Jan Natalis – interrex, naczelny dowódca sił zbrojnych, dowódca II Armii Temerskiej.
- Henselt (opcjonalnie) – król Kaedwen.
- Meve – królowa Lyrii i Rivii.
- Stennis I (opcjonalnie) – król Aedirn.
- Zygfryd z Denesle – wielki mistrz Zakonu Płonącej Róży.
- Saskia (opcjonalnie) – królowa Wolnego Państwa.
- pułkownik Filip Stenger – po klęsce sił temerskich zorganizował kolaboracyjną władzę w Velen.
- pułkownik Albrecht Hockenhole – dowódca II pułku strzelców redańskich i garnizonu Oxenfurtu.
- kapitan Vernon Roche – dowódca oddziałów specjalnych Temerii, po zajęciu ojczyzny dowódca krajowej partyzantki.
- ataman Olgierd von Everec – dowódca Wolnej Kompanii Redańskiej.
Przebieg wojny[]
Jesienią 1271 roku wojska Nilfgaardu zaatakowały Temerię i Aedirn. II Armia Temerska pod wodzą Jana Natalisa miała zatrzymać agresorów na linii Dol Blathanna – Carbon. Udawało im się to przez trzy dni. Potem zostali rozbici, a Natalis zaginął w akcji. Zaatakowane Aedirn nie stawiało oporu, gdyż po śmierci Demawenda, wojnie z Henseltem i secesji Wolnego Państwa panował tam ogromny chaos. Podczas działań wojennych Redania pozostawała neutralna, a Radowid ignorował błagania północnych państw o pomoc. Przed pierwszymi śniegami Nilfgaardczycy dotarli do Pontaru.
Na czas zimy wojna została wstrzymana. Nilfgaard liczył, że Radowid wyśle posłów, prosząc o pokój czy nawet złoży hołd lenny. Innym rozważanym scenariuszem było przygotowanie się Redanii do wojny i przesunięcie wojsk na południe. Jednakże Radowid zaskoczył wszystkich. Wraz z armią przeszedł zaśnieżone Góry Pustulskie i zaatakował Kaedwen. Bez króla cały kraj szybko został zajęty. Gdy nadeszły roztopy, cesarskie wojska musiały mierzyć się już nie z dwoma przeciwnikami, lecz z jednym zjednoczonym i potężnym.
Wiosną 1272 roku doszło do wielkiej bitwy na błoniach Velen, która na jakiś czas zatrzymała działania wojenne. Radowid wycofał się za Pontar, a armia cesarza rozbiła obóz na południu Velen, gdzie oczekiwała na posiłki z Nilfgaardu. Korporacja Handlowa coraz niechętniej finansowała cesarza.
Obie strony konfliktu mogły były wyczerpane wojną. Szalę zwycięstwa mógł już przechylić tylko Novigrad dzięki swojemu bogactwu i flocie. Ta strona, która pierwsza zajęłaby Wolne Miasto zyskałaby przewagę.
Rezultaty wojny[]
Wyniki III wojny Nilfgaardu z Nordlingami zależą od losów króla Redanii Radowida:
- Radowid V Srogi żyje – Król Redanii pokonuje wojska Cesarstwa i wypędza je z Północy, którą potem zagarnia dla siebie. Magowie, nieludzie i wszelacy heretycy giną spaleni żywcem na stosach jeszcze przez rok, do 1276, aż Radowid przestaje ich uważać za zagrożenie dla swej władzy. Emhyr var Emreis za swoją porażkę zostaje zamordowany przez spiskowców – tron Nilfgaardu obejmuje Morvran Voorhis.
- Radowid V Srogi nie żyje, ale Sigismund Dijkstra żyje – Emhyr var Emreis zostaje odparty w boju i zamordowany przez spiskowców, a władzę absolutną nad Redanią sprawuje nowy kanclerz Redanii Sigismund Dijkstra, który odbiera Cesarstwu zagarnięte tereny Północy. Jego rządy skupiają się na budowaniu manufaktur i osadnictwie.
- Radowid V Srogi i Sigismund Dijkstra nie żyją – bez taktycznego geniuszu hegemona Północy Redania wraz z Novigradem zostają zagarnięte przez Nilfgaard, Emhyr var Emreis czyni Temerię lennikiem Cesarstwa. Z całej Północy niepodległy ostał się jedynie Kovir, który całkowicie odciął się od wojny.