- Informacje
- Opisy z książek i gier
Bitwa pod Brenną, zwana też bitwą pod Starymi Pupami – największa bitwa II Wojny Nilfgaardu z Nordlingami, stoczona w marcu 1268 roku. Była punktem zwrotnym w konflikcie zbrojnym Nilfgaardu i Nordlingów. Wojska północy liczyły ok. 43 tys. żołnierzy (w tym ok. 4 tys. krasnoludów) przeciwko 46 tys. wojsk cesarskich (w tym ok. 2 tys. elfów).
Mapa Bitwy pod Brenną
Strony konfliktu[]
Agresor:
Cesarstwo Nilfgaardu (z prowincjami)- Scoia'tael
Defensor:
- Temeria
- Redania
- Aedirn
- Kaedwen
- Wolna Kompania (najemnicy z Koviru)
- Kovir i Poviss (wsparcie pieniężne)
Historia bitwy[]
Lewe skrzydło wojsk północy stanowił korpus Redański pod dowództwem grafa Kobus de Ruytera liczący 8 tys. żołnierzy w piechocie i jeździe przedniej. W centrum stała piechota Redańska i Temerska w sile 12 tysięcy ludzi, osłaniana przez 10 chorągwi jazdy (prawdopodobnie 2 tys. jeźdźców). Centrum posiadało rezerwę w postaci regimentów piechoty ochotniczej z Wyzimy i Mariboru, w sile 3 tys. ludzi, dowodzoną przez wojewodę Bronibora. Na prawym skrzydle stały pierwej chorągwie lekkiej jazdy brugeńskiej (8 chorągwi, prawdopodobnie 1600 jeźdźców), dalej kompanie kondotierskie i Mahakamski Huf Ochotniczy, w sile 4 tys. krasnoludów. Dodatkowym aturem był 10 tysięczny sekretny odwód pod dowództwem Blenheima Blenckerta, skupiający jednostki ze wszystkich królestw północy.
Przed rozpoczęciem bitwy Nilfgaardczycy przeprowadzili zwiad za linią frontu, który jednak nie odkrył sekretnego odwodu. Gdy Menno Coehoorn usłyszawszy o braku wrogich sił w najbliższej okolicy, rozkazał przypuścić atak.
Na lewe skrzydło wojsk północznych uderzyły dywizje Magne i Venendal, w centrum uderzała ciężka kopijnicza dywizja Alba, zaś na skrzydło prawe uderzyły dwie doborowe dywizje, pancerna Ard Feainn i kopnijcza Deithwen. O ile stojący w centrum i na skrzydle lewym Temerczycy i Redańczycy wytrwali i pomimo ciężkich strat zatrzymali Nilfgaardzką jazdę, to na prawym skrzydle lekkozbrojna jazda Brugeńska nie zdzierżyła naporu i poszła w rozsypkę. W ostatniej chwili Nilfgaardczyków zatrzymały dwie banderie Wolnej Kompanii pod dowództwem Adama Pangratta. Do niemal odciętych krasnoludów zdołał dotrzeć kornet Aubry, goniec Jana Natalisa, przekazując rozkaz zamknięcia luki w szyku, czego też dokonano, głównie dzięki poświęceniu kondotierów pod dowództwem Julii Abatemarco, którzy osłonili przemarsz krasnoludzkiego czworoboku.
Gdy bitwa weszła w stan impasu, marszałek Menno Coehoorn posłał elfią brygadę Vrihedd w styk wojsk Temerii i Redanii. Brygada przełamała linię frontu i przebiła się na tyły wojsk północy, siejąc zamęt i panikę.
Zaraz po elfickim uderzeniu do walki włączył się jednak odwód strategiczny dowodzony przez Blenheima Blenckerta, odpierając brygadę Vrihedd. Menno Coehoorn, uznając że obecne już na polu walki jednostki będą w stanie odeprzeć nowego przeciwnika, wraz ze swym sztabem ruszył na czele brygad Nauzicaa i VII Daerlańskiej, chcąc ponownie uderzyć w styk, w ślad za Elfami.
Na nic zdał się ten manewr - napór Nilfgaardu został zatrzymany przez piechotę ochotniczą pod dowództwem wojewody Bronibora. Nilfgaardzka armia poszła w rozsypkę, a Menno Coehoorn zginął podczas próby ucieczki z pola bitwy.
Siły zbrojne[]
Nilfgaard:
- III Armia
- dywizja Alba
- dywizja Deithwen
- dywizja Ard Feainn
- IV Armia Konna
- dywizja Venendal
- dywizja Magne
- dywizja Frundsberg
- II Brygada Vicovarska
- VII brygada Daerlańska
- brygada Nauzicaa
- brygada Vrihedd
Nordlingowie:
- Biedna Pierdolona Piechota
- Wolna Kompania
- Bura Chorągiew
- Ochotniczy Huf Mahakamski
- Redański Korpus Królewski
- Reszta armii nieopisana
Uczestnicy bitwy[]
Nilfgaard: (ok. 46 tys. wojska)
Nordlingowie: (ok. 23 tys. wojska oraz najemne banderie Kondotierów i Mahakamski Huf ochotniczy)
- Jan Natalis (głównodowodzący)
- Foltest z Temerii
- Wojewoda Bronibor
- Kobus de Ruyter
- Adam Pangratt
- Julia Abatemarco
- Lorenzo Molla
- Andy Biberveldt
- Tara Hildebrandt
- Didi Hofmeier
- William Hardbottom
- kornet Aubry
- Anzelm Aubry
- Yarpen Zigrin
- Dennis Cranmer
- Coën
- Daniel Etcheverry
- Frontino
- Blenheim Blenckert
- Zyvik
- Jarre
- Melfi
Inni:
Polegli żołnierze[]
Nilfgaard:
Nordlingowie:
Geneza bitwy[]
Niektórzy upatrują się przyczyny zwycięstwa Nordlingów, w błędzie marszałka Coehoorna. Restif de Montholon pisze, że marszałek popełnił błąd w ocenie sił i zamiarów przeciwnika, zbyt duże podjął ryzyko, rozdzielając Grupę Armii "Środek" i ruszając kawaleryjskim zagonem a także hazardownie przyjął bitwę, nie mając przynajmniej trzykrotnej przewagi. Miało to oczywiście wpływ na wynik bitwy, zadecydowało jednak co innego.
Pierwszym powodem klęski Nilfgaardu było tchórzostwo Lamarra Flauta, który nie dokonał pełnego rekonesansu i nie zauważył odwodu Nordlingów - wojska generała Blenckerta, przez co tamte mogły uderzyć i rozerwać szyk wojsk Grupy Armii "Środek". Drugą przyczyną jest nieudolność de Wetta, który zamiast wiązać skrzydło Nordlingów wiązał Menno Coehoorna. Żołnierze Grupy Operacyjnej "Verden" dopuszczali się okrucieństw w wyniku czego do armii północy napływali ochotnicy.
Ciekawostki[]
- Podczas bitwy, we śnie Condwiramurs, ktoś chory umysłowo krzyczy:"Orły, orły!". Jest to nawiązanie do "Hobbita" J.R.R. Tolkiena i Bitwy Pięciu Armii. Był to Kobus de Ruyter, który nazwał w ten sposób Redański odwód
- Prawdopodobnie bitwa pod Brenną była wzorowana na bitwie pod Waterloo, gdyż występuje między nimi sporo podobieństw:
- Starcia rozpoczynają się od szarży kawalerii na piesze oddziały przeciwnika sformowane w czworoboki. Jazda ponosi duże straty, ale łamie wrogie formacje.
- W trakcie bitwy na prawym skrzydle Nordlingów dochodzi do bezładnej ucieczki bruggeńskiej piechoty, której niedobitki ścigani i mordowani są przez Czarnych. W efekcie siły nilfgaardzkie otoczyły krasnoludy, które nie otrzymują wsparcia od Jana Natalisa. W identycznym położeniu pod Waterloo znalazła się stojąca na prawym skrzydle ciężka jazda brytyjska po rejteradzie dragonów ściganych przez francuskich huzarów. Samotnym pancernym również odmówiono posiłków nakazując wytrwanie.
- Jan Natalis widząc zbliżającą się klęskę wypowiada słowa: "Niech przyjdzie Blenckert. Lub niech przyjdzie noc". Jest to parafraza słów diuka Wellingtona spod Waterloo, który w ten sposób wyraził się o sojuszniczym pruskim dowódcy będącym jedyną nadzieją na odparcie Napoleona.
- Sytuacja potyczek zmienia się na skutek przybycia wsparcia uderzającego na prawe skrzydło agresorów.
- Marszałek Menno Coehoorn będąc pewnym nadchodzącej porażki odmawia ucieczki i ratowania życia, mimo że eskorta oddaje mu swoje konie. Podobnie postąpił Napoleon. Obaj dowódcy ostatecznie uciekają z placu boju.