- Informacje
- Opisy z książek i gier
Są na niebie i ziemi rzeczy, o których nie śniło się filozofom.Batolomeo Dares, po próbie skontaktowania się z bytem z innej płaszczyzny egzystencji i zamknięciu w azylu dla obłąkanych.[1]
Klucznik – potwór strzegący rezydencji von Evereców.
Wiedźmin 3: Serca z Kamienia[]
Został przyzwany przez Olgierda von Evereca z innego wymiaru, aby strzegł posiadłości oraz dbał o Iris. Kobieta czuła jednak do niego wstręt i nakazała mu trzymać się z daleka od siebie. Z tego powodu potwór nie mógł później pochować jej ciała.
Śmierć pani nie zakończyła służby Klucznika – nadal chronił rezydencji przed nieproszonymi gośćmi, szczególnie złodziejami, dla których rzekomo opuszczone domostwo stanowiło okazję do wzbogacenia się. Każdego zabitego chował na specjalnym cmentarzu.
Ostatecznie został pokonany przez Geralta, który przybył do rezydencji, aby spełnić trzecie życzenie Olgierda.
Umiejętności[]
Był nadludzko wytrzymały i niewrażliwy na ból, a każdy jego atak sukcesywnie przeprowadzony na Geralta, przy użyciu specjalnej łopaty dodawał mu sił. Ponadto, Klucznik potrafił przywoływać w dużych ilościach potępione dusze z grobów i leczyć się wchłaniając je. Wiedźmin z trudem unikał silnych ciosów jego broni, a jedyną okazję na zranienie tego stworzenia miał, gdy ten wbijał swoją łopatę w ziemię (wywołując przy tym silną falę uderzeniową), by zaczerpnąć tellurycznej energii i porazić nią przeciwnika.
Ciekawostki[]
- Geralt patrząc na jego zwłoki, stwierdził że Klucznik z powodu swojej poważnie zdeformowanej budowy ciała nie miał prawa żyć.
- Klucznik był bardzo tajemniczy. Nieznane jest jego dokładne pochodzenie, a także iloraz jego inteligencji. Z jednej strony nic nie mówił (przynajmniej nie we wspólnym języku) i wydawał się być prymitywny. Z drugiej strony dobrze rozumiał polecenia wydawane mu przez Olgierda oraz Iris i pomimo tego, że nikt mu nie kazał (chyba, że Iris za życia, ale o tym nie wiadomo) zakopywał zwłoki zabitych przez siebie intruzów, tworząc przy tym, swego rodzaju cmentarz.
- Cytat użyty w bestiariuszu pochodzi z Hamleta Szekspira. Został również wykorzystany przez Mickiewicza w drugiej części Dziadów.
Galeria[]
Linki zewnętrzne[]
Zobacz w samodzielnej wersji GWINTA kartę Klucznik.