- Informacje
- Opisy z książek i gier
Hindarsfjall – najmniejsza z głównych wysp archipelagu Skellige.
Informacje[]
Położenie i geografia okolicznych terenów[]
Hindarsfjall położone jest we wschodniej części archipelagu Skellige, zaraz za wyspą Undvik[1] iglastymi, wśród których wyróżnia się święty gaj Hindar. Na Hindarsfjall znajduje się kilka wysokich gór nadających wyspie stożkowaty kształt. Wybrzeże wyspy jest urozmaicone, znaleźć na nim można piaszczyste zatoki, wysokie klify jak i ostre skały w najróżniejszych kształtach rozrzucone przy morskim brzegu[2].
Urbanistyka i architektura[]
Na Hindarsfjall znajdują się trzy wsie. Największą z nich i służącą wyspie za główny port jest Larvik, gdzie znajduje się siedziba jarla. Dwie mniejsze, Lofoten i Lurthen położone są blisko morza i zamieszkane głównie przez rybaków. Hindarsfjall jest pełne istotnych miejsc o charakterze religijnym, to na tej wyspie znajduje się pierwsza świątynia Freyji wybudowana na terenie archipelagu, a także piękny ogród poświęcony bogini. Gdzieniegdzie na wyspie znaleźć można zrujnowane forty i grobowce[2].
Kultura i zwyczaje[]
Hindarsfjall jest głównym ośrodkiem kultu Freyji na wyspach. Według legend założyciel lokalnego klanu, Otkell, zbudował tu pierwszą świątynię poświęconą bogini[3]. Władający wyspą klan Heymaey trzyma pieczę nad miejscami kultu i ma obowiązek chronić kapłanki. Mieszkańcy wysepki zajmują się głównie zajęciami takimi jak połów ryb i krabów[2], na Hindarsfjall mieszka też wielu druidów, zielarzy[4] i kapłanek, przebywających tu ze względu na religijny charakter wyspy. Na wyspie odbywa się też finał wielkiej skelligijskiej gonitwy znanej jako Wyścigi Śmiałków[2].
Na wyspie panują surowe skelligijskie prawa dotyczące honoru i odwagi. Mieszkańcy są wyjątkowo bogobojni jak na wyspiarzy, co ma związek ze stałą obecnością kapłanek i miejsc kultu w społeczeństwie[2].
Historia[]
Pierwsza świątynia Freyji[]
Skelligijskie legendy mówiące o Otkellu, pierwszym władcy Hindarsfjall, dotyczą też zbudowania pierwszej świątyni Freyji. Według nich, heros Otkell, syn boga Hemdalla, wziął swój drakkar i popłynął w kierunku maleńkiego Hindarsfjall podarowanego mu przez ojca. Podczas jego podróży rozpętał się jednak straszliwy sztorm, który przeraził bohatera. Ten zaczął wykrzykiwać modlitwy o pomoc do swego ojca, ten jednak nie słyszał błagań syna. Usłyszała go za to wielka modron Freyja, która zesłała mu magiczne dudy. Grając na nich Otkell uspokoił fale i dopłynął do brzegów Hindarsfjall. Tam spotkał go Hemdall, który po wysłuchaniu opowieści syna, nakazał mu wybudowanie na wyspie świątynię w podzięce dla dobrej bogini. Otkell tak też uczynił[3], a zbudowana przez niego świątynia po dziś dzień przyciąga wiernych na wyspę klanu Heymaey[2]
Odwiedziny Yennefer[]
W roku 1267 na Hindarsfjall przybyła czarodziejka Yennefer w towarzystwie jarla Cracha an Craite. Kobieta potrzebowała kryształu w rozmiarze odpowiednim aby zbudować megaskop i skontaktować się z kilkoma magami którzy pomogą jej namierzyć zaginioną Ciri. Jedynym kryształem w odpowiednim rozmiarze na całych wyspach był klejnot Brisingamen przetrzymywany przez kapłanki na Hindarsfjall. Arcykapłanka Sigrdrifa wytłumaczyła czarodziejce, że ta nie mogłaby dać jej klejnotu, nawet gdyby chciała, jako iż jest on wmontowany w posąg bogini. Na Yennefer spłynęła jednak łaska Freyji i klejnot sam wypadł z posążku. Później czarodziejka rozłożyła się w świątyni ze swoim stanowiskiem pracy[1].
Następnie miejsce kultu odwiedziła też Triss Merigold szukająca śladów Yennefer na polecenie Loży[1].
Atak Morkvarga[]
Mimo opinii świętej wyspy, na Hindarsfjall często napadali najróżniejsi wrogowie tamtejszego klanu i kapłanek. Najsłynniejszym z nich był pirat Morkvarg, uznawany za najokrutniejszego człowieka który urodził się na wyspach Skellige. Mówiono, że ten nie boi się ani potworów, ani jarlów, ani nawet samego króla, ale za to lęka się gniewu bogów. Chcąc udowodnić wszystkim, że i bogowie mu nie straszni, Morkvarg skierował swój drakkar w kierunku Hindarsfjall. Razem ze swoimi ludźmi wpadł do świętego ogrodu, gdzie wyrżnął w pień zielarzy, kapłanki i pielgrzymów. Starała się go zatrzymać arcykapłanka Ulve, jednak i ona padła z rąk pirata. Nie wytrzymał tego wszystkiego Tordar, jeden z ludzi Morkvarga, który nie mógł znieść cierpienia zadawanego kapłankom. Po zabiciu wszystkich obecnych w ogrodzie, gdy cała załoga piratów świętowała, ten rzucił się na Morkvarga z magicznym kłem od ojca. Kieł obarczony był zaklęciem, które przemieniało dotkniętego w dziką bestię - wilkołaka. Morkvarg w szale zabił wszystkich członków swojej załogi. Tylko Tordar uciekł przed potworem do Larvik, gdzie przedstawił się wszystkim jako jedyny pielgrzym który uciekł cało z ogrodu Freyji. Wojownikowi uwierzono, a bramy ogrodu zamknięto, więżąc tam potwora. Tordar został w Larvik jako bohater, zaczął też wypływać z wojownikami klanu Heymaey na rajdy, szukając odkupienia win w walce[2].
Przez lata wielu dzielnych wojowników z całego Skellige i nie tylko próbowało zabić przeklętego pirata i wyzwolić ogród, okazało się jednak, że nawet najwięksi bohaterowie którzy dawali radę ubić bestię, nie mogli jej zabić na stałe. Ciało Morkvarga odżywało, a zniszczone regenerowało się całkowicie. Pirat nie mógł też zaznać chwili ulgi, ponieważ każde truchło, lub pokarm, którym próbował się pożywić rozsypywało się w proch w jego ustach. Raz kilku dzielnych wojów uznało, że skoro potwora nie da się zabić ani przegnać, to uwiężą go. Razem schwytali wilkołaka i przykuli łańcuchami do ściany. Ten jednak odgryzł sobie przykute kończyny i zabił mężczyzn. Wielu uznało, że Morkvarg pozostanie w ogrodzie już na zawsze[2].
Wiedźmin 3: Dziki Gon[]
W roku 1272 jarl Hindarsfjall Donar an Hindar popadł w sprzeczkę z Lugosem Szalonym, jarlem klanu Drummond. Lugos i jego wojownicy pustoszyli wybrzeże wyspy i atakowali ufortyfikowane wsie. Stary jarl Heymaey był gotowy zatrzymać te wyprawy przy pomocy swojej armii, jednak Lugos nie przejmował się tymi pogróżkami wiedząc, że dysponuje większymi siłami. Nawet na stypie zorganizowanej z powodu śmierci króla Brana Tuirseach dwaj jarlowie stale sprzeczali się i wygrażali sobie na oczach gości. Na tej samej uczcie gdy Crach an Craite, pan na Kaer Trolde, kazał wystąpić na przód kandydatom do tronu wśród nich był młody i żądny przygód wnuk Donara, Otrygg. Członkowie rodu Otkella powrócili po tym na Hindarsfjall.
Tego samego roku na wyspę trafiła Ciri prowadzona przez Avallac'ha, elfiego wiedzącego, który ratował ją przed Dzikim Gonem. Dwójka wyszła z portalu na plaży przy Lofoten gdzie spotkali Skjalla, lokalnego wojownika . Elf poprosił mężczyznę, aby ten zaopiekował się ranną i przemęczoną Ciri, po czym zaprowadził ją jak najszybciej do skały Topielców, gdzie ten będzie na nią czekał. Młody wojownik wziął Ciri do swojego domu, gdzie razem z siostrą doprowadzili ją do zdrowia i zabrali do sauny w celu zagrzania. Kiedy Ciri i Skjall przygotowywali konie aby wyruszyć we wskazane przez maga miejsce we wsi zaczął niespodziewanie padać śnieg. Okazało się, że to jeźdźcy Dzikiego Gonu namierzyli wiedźminkę i zaatakowali osadę. Skjall pobiegł wspomóc pozostałych mężczyzn broniących wsi, Ciri również dołączyła do walki chcąc ochronić Lofoten przed zniszczeniem. W końcu Skjall zrozumiał, że nie mają szans odeprzeć ataku i krzyknął aby Ciri wskoczyła na konia i jechała za nim do skały. Widząc, że dziewczyna ucieka Dziki Gon szybko wykończył obrońców Lofoten i ruszył za nią zostawiając wieś, a raczej to co z niej zostało, w spokoju. Dwójka dotarła do skały skąd mag zabrał dziewczynę na łódź, ta widząc Skjalla na brzegu chciała tam wrócić i uratować resztę mieszkańców przed Gonem, jednak Avallac'h uśpił ją zaklęciem, aby nie zrobiła niczego lekkomyślnie. Wojownika dopadli jeźdćy Gonu którzy zranili go i ogłuszyli. Gdy Skjall obudził się na brzegu zobaczył tam wyjątkowo paskudną istotę o zdeformowanym ludzkim ciele. Gdy młody wojownik wrócił do Lofoten wszyscy tam obecni nazwali go tchórzem, który uciekł z nieznajomą z pola bitwy w czasie kiedy pozostali wojowie z drużyny Lofoten zginęli w obronie wsi. Mężczyźnie odebrano imię, wykreślając go z sagi przodków. Sam jarl, Donar an Hindar, zatwierdził wyrok i zabronił komukolwiek pomagać, lub udzielić schronienia wypędzonemu. Zrozpaczony Skjall wyruszył do Ogrodu Freyji, chcąc zmyć swoją hańbę zabijając Morkvarga. Nie podołał jednak zadaniu i zginął w ruinach starego ogrodu.
Do Lofoten przybyły kapłanki Freyji chcące zaopiekować się rannymi i pogrzebać zmarłych, wtedy też, w środku obrzędów dostali się tam wiedźmin Geralt i czarodziejka Yennefer. Dwójka szukała Ciri, a od kapłanek dowiedzieli się, że tchórz który widział i opiekował się dziewczyną poszedł zawalczyć z bestią z Ogrodu aby odzyskać honor. Geralt odnalazł w ogrodzie wilkołaka i powalił go, umierający po raz kolejny Morkvarg wytłumaczył mu, że chce aby wiedźmin odczynił jego klątwę, obiecując mu sowitą zapłatę ze swoich dawnych łupów. Biały Wilk dobił potwora po czym ruszył dalej, aby znaleźć poszukiwanego wojownika, znalazł jednak tylko jego poszarpane ciało w studni pośrodku ogrodu. Przytargał trupa do swojej towarzyszki czekającej na górze. Ta, wbrew sobie i zasadach używania magii, użyła nekromancji aby dowiedzieć się od trupa Skjalla, co stało się z Ciri. Ten w nieludzkich spazmach i jękach opowiedział dwójce całą historię, po czym wybłagał aby ci opowiedzieli jarlowi i radzie starszych co naprawdę wydarzyło się w Lofoten. Yennefer przegnała ducha, a ogród umarł z powodu użycia takiej energii czarnej magii. Wkrótce dotarły tam kapłanki, które widząc co goście zrobili z ich świętym miejscem powiedziały, że wkrótce całe Skellige dowie się o ich niecnych czynach na Hindarsfjall. Czarodziejka wystąpiła jednak naprzód stwierdzając, że tylko ona jest winna użyciu zakazanych zaklęć i śmierci ogrodu, oczyszczając imię Geralta w ich oczach.
Zdeformowana istota znaleziona na plaży przez Skjalla została zaprowadzona do Larvik, gdzie jarl nie wiedząc co z nią zrobić zostawił ją we wsi. Brzydalem był zaklęty w ten sposób Avallac'h, który został wkrótce odsprzedany kupcowi z Novigradu.
Zaciekawiony pierwszym spotkaniem z zaklętym piratem i skuszony wizją zapłaty od kapłanek wiedźmin postanowił pozbyć się Morkvarga ze świętego ogrodu. Za naradą kapłanek udał się do Tordara w Larvik
Geralt który znalazł dziennik dawniej należący do pirata przejrzał przez kłamstwa Tordara i wytknął mu należenie do bandy Morkvarga. Wojownik chciał się bronić, a od gracza zależy czy Geralt zabije mężczyznę na miejscu, czy postanowi się z nim umówić. W tym drugim wypadku Tordar poprosi Geralta o to, aby ten zabił Morkvarga gdy tylko stanie się to możliwe. W obu wypadkach gracz otrzyma zaczarowany kieł służący do odczynienia klątwy. Wiedźmin będzie miał do wyboru: puścić odczarowanego pirata wolno i zgarnąć obiecaną nagrodę, zabić go kiedy tylko nadarzy się okazja, nakarmić go własnym mięsem (co zabije go na miejscu), lub puścić wolno i zaatakować od tyłu gdy ten będzie odchodził[N 1]. Niezależnie od tego czy pirat żyje czy nie zadanie zakończy się sukcesem. Wiedźmin mógł jeszcze zgarnąć nagrodę od wdzięcznych kapłanek, a Ogród wrócił do życia po kilkunastu latach nieużytku. Ze odejścia Morkvarga zadowolone były nie tylko wyznawczynie Freyji, ale i sam jarl Hindarsfjall.
Nie znając szczegółów klątwy Geralt postanowił nakarmić Morkvarga jego własnym mięsem, co spowodowało natychmiastowy rozpad potwornego pirata w pył. Po tej śmierci jednak nie powrócił. Wiedźmin mógł zgarnąć nagrodę od wdzięcznych kapłanek, a Ogród wrócił do życia po kilkunastu latach nieużytku. Ze odejścia Morkvarga zadowolone były nie tylko wyznawczynie Freyji, ale i sam jarl Hindarsfjall.
Innym problemem który dotknął wyspę było pojawienie się na niej tajemniczego potwora który terroryzował szlak między Larvik a Lofoten. Tym problemem również mógł zająć się wiedźmin Geralt. Innymi problemami Hindarsfjall które gracz może rozwiązać są harpie które zalęgły się w Lurthen wypędzając mieszkańców, pomoc w oczyszczeniu kopalni przy Larvik z trupojadów, a także wataha wilków atakująca samotną chatę na wybrzeżu.
Flora i fauna[]
Zwierzęta i potwory[]
Na Hindarsfjall żyje wiele wilków polujących w lokalnych lasach i górach na sarny i jelenie, spotkać tu też można zdziczałe psy[2].
Najliczniejszymi potworami zamieszkującymi Hindarsfjall są syreny i utopce żerujące na wybrzeżach i harpie gnieżdżące się na stokach gór i nadmorskich klifach. W paru miejscach na wyspie żyją nekkery, niektóre z ruin zamieszkałe są przez upiory. Jaskinie zamieszkane są przez dzikie lodowe trolle, a ogród Freyji opanowany jest przez przemienionego w wilkołaka Morkvarga[2].
Rośliny[]
Hindarsfjall porośnięte jest gęstym lasem, większość drzew na wyspie to sosny i modrzewie. Roślinność na całej wyspie jest jednak dosyć uboga, wyjątkiem nie tylko na skalę Hindarsfjall, ale i całego archipelagu jest święty Ogród przy Lofoten. Według legend, gdy bogini Freyja chciała porozrzucać ziarna roślin po całych wyspach wąż Uroboros chwycił zębami jej worek, a z dziury wszystkie ziarna wyleciały na kawałek Hindarsfjall, który potem stał się słynnym ogrodem. W rzeczywistości w tej części wyspy panuje mikroklimat, który pozwalał kapłankom na uprawę najróżniejszych ziół i innych roślin. Rosnące pośrodku ogrodu drzewo uznawane jest za święte, rosnące przy pomocy magii bogini[2].
Mieszkańcy[]
Władcy[]
Ważniejsi mieszkańcy[]
Zadania[]
Zadania główne[]
Zadania poboczne[]
- Ostatnie życzenie
- W wilczej skórze
- Porwana za młodu
- Dla sławy i chwały
- Wyścigi Śmiałków: Ku chwale bogini!
Zlecenia wiedźmińskie[]
Poszukiwania[]
Ważne miejsca[]
- Wieś Larvik
- Wieś Lofoten
- Wieś Lurthen
- Świątynia Freyji
- Ogród Freyji
- Hindar
- Cmentarz przy Lofoten
- Samotna chata
- Skała Topielców
- Kaer Hemdall
- Kambi
Galeria[]
Przypisy[]
Błąd rozszerzenia cite: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „N”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="N"/>